Drie maal is scheepsrecht voor Dylan Groenewegen
De klokken van de kerk in Mâcon luiden het peloton uit op weg naar Dijon, de stad van de mosterd. Wanneer later deze dag de finish is bereikt, hebben de renners 163.5 kilometer afgelegd, depart fictive niet meegerekend.
Er wordt nog eens nagepraat over de legendarische sprint van Mark Cavendish (Astana) Hoe hij deze wist af te dwingen en zo geschiedenis maakte op zijn 39ste. Dat toch een respectabele leeftijd is voor een wielrenner. Oud wielrenner Bernard Eisel benadrukte nog eens de opofferingen die Cavendish zich het afgelopen jaren heeft getroost. Wat hij zich allemaal heeft moeten ontzeggen. Ook zijn overgelukkige echtgenote doet een duit in het zakje. ‘Mensen die zeiden; “dat gaat ’m nooit meer lukken naast de anderen die hem nog kansen gaven.” Ook oud ploegleider Patrick Lefevre had zo zijn twijfels. ‘Er is nu zo een sterk sprinters veld.’ Tussen hem en de renner was er een lange periode van triomf doch ook één van afstandelijkheid. Maar natuurlijk was hij blij. ‘Ik heb hem ooit de kans gegeven en daar ben ik trots op.’
Groen voor Girmay
Een andere renner die een prestatie van formaat levert, is de Eritrees Biniam Girmay
(Intermarché) Het bezit van de groene trui doet zijn roem in zijn geboorteland nog meer stijgen. In de documentaire; My life wordt de vreugde en de gekte wanneer er een etappe is gewonnen in de Giro prachtig in beeld gebracht. Girmay is duidelijk een rol-model. Door hem kunnen wij er zeker van zijn dat er in de toekomst meer renners van kleur te vinden zijn in de grote wedstrijden. Ook Girmay ontzegt zich heel veel om topsporter te kunnen zijn. Woont in België om dichterbij zijn trainer te zijn. Voor zijn vrouw en kinderen is het moeilijk om aan een visum te komen, deze heeft hij al tijden niet gezien.
De sprong
De vader van… Oud wielrenner Adrie van der Poel wijst bij de avondetappe op het bijzondere moment van de 25 jarige Fransman Axel Zingle (Cofidis) Zijn stunt om op het heetst van de strijd, – 200 meter van de streep wanneer de sprinter Mads Pedersen valt – hij de tegenwoordigheid van geest heeft om met zijn fiets over het slachtoffer heen te springen. Zijn verleden als mountainbiker komt hem hier zeer goed van pas. ‘Het leek wel alsof ik een etappe gewonnen had, zoveel reacties heb ik gekregen’, laat hij vandaag lachend weten. Aan vader Adrie wordt gevraagd hoe hij vindt dat zijn zoon Mathieu het doet in de Tour en of hij ook een rit kan winnen. Tja… er valt een stilte. Omdat hij gedwongen wordt om toch iets te zeggen noemt hij een willekeurige etappe. Daar wordt serieus op ingegaan. ‘Waarom etappe 15? ‘ zijn reactie is vervolgens; “weet ik veel, ik zeg maar wat.” Wat een prima antwoord! Etappe 15 wordt overigens gereden op 14 juli en is een bergrit die eindigt op Plateau de Beille. De dag daarna is de tweede rustdag.
Er wordt wel degelijk rekening gehouden met de wind dat is te merken aan de nervositeit van de renners. Maar omdat je een waaier zonder de juiste hoeveelheid wind en windrichting niet af kan dwingen komt er geen waaiervorming wel ligt het tempo zo hoog dat het peloton in stukken scheurt. Na zo’n twintig kilometer lijkt de rust weergekeerd al houden de renners elkaar goed in de gaten.
Er is wel wat tijd voor een paar nostalgische filmpjes en wat daarbij opvalt is toch wel de grote sprong die het wielrennen heeft gemaakt wat kleding en fietsen betreft. De renners lijken ook allemaal wel wat zwaarder van postuur. Zij komen ook uit de tijd dat zij nog vlees aten. Het is een gevleugelde uitdrukking van de Vlaamse commentatoren geworden.
Jasper Philipsen krijgt in de ochtend UCI op bezoek of in ieder geval te spreken en krijgt een waarschuwing dat hij tijdens de sprint niet van zijn lijn mag afwijken.
Aan Wout van Aert wordt gevraagd of hij vandaag wil mee sprinten, de vraag wordt bevestigend beantwoord. Gisteren hielden zijn benen en de omstandigheden hem nog tegen. Of hij nog wel risico’s durft te nemen? Toch wel maar niet ten koste van alles. Vandaag ziet het er goed voor hem uit en dan is daar toch weer Jasper Philipsen die op een – naar het oordeel van een aantal kenners – ongeoorloofde wijze de deur dicht doet. Wout reageert enigszins gelaten. ‘Ik heb de benen stil gehouden om geen ongelukken te veroorzaken.’ en vervolgt; ‘als hier niet beter naar gekeken wordt en niet strenger wordt gestraft en gehandhaafd, dan wordt de sprint alleen maar gevaarlijker en dat is bedenkelijk.’ Wout richt zich op morgen de tijdrit, hij heeft daar goed op getraind en het parcours dat ligt hem wel.
Mathieu van der Poel is de lead-out voor Jasper hij doet alles volgens het boekje maar Jasper wordt voor de derde keer deze Tour tweede. Dit keer is het Dylan Groeneveld die voor hem roet in het eten gooit. Vloekend en tierend verdwijnt Jasper de bus in. Zijn frustraties en teleurstelling wil hij zeker niet in het openbaar verwerken en dat is ook heel begrijpelijk.
Drie maal is scheepsrecht
De kreten van winnaar Dylan Groenewegen (Jayco ALULA) echoën tot heel ver weg. De blijdschap en de opluchting is zicht en – hoorbaar. Omdat het een close-finish is, durft hij niet te juichen, ook de commentatoren hebben hem niet zien winnen dat komt pas later in de herhaling. Het scheelt zo’n vier banddiktes. De super gekke “vogelbril” lijkt dus vandaag zijn werk te doen. Eerst in de armen van zijn vader die hem trouw volgt, wordt de overwinning gevierd vervolgens zijn er de knuffels voor en van zijn ploegmaten, daarna het interview. ‘Winnen in het rood/wit/blauw/ als Nederlands kampioen maakt deze overwinning nog mooier. Ik kon helaas niet juichen.’ Dat hij is blijven geloven in zijn eigen kracht wordt vandaag op een fraaie manier uitbetaald. Twee keer zat Dylan er naast maar het gezegde drie maal is scheepsrecht was geheel op Dylan van toepassing . Vanavond champagne, het zal hem en zijn ploeg smaken.