Doping...... • Baaij & van Zon

En ja hoor, daar is dus alweer het volgende “oude” doping geval. Dat is niet oneerbiedig bedoeld qua leeftijd van de bewuste doping-zondaar (in dit geval doping zondares), maar meer over de tijd dat het zich heeft afgespeeld. Ik zag van het weekend een fantastische Alberto Contador. Als je dan toch je afscheid zelf kunt kiezen, dan wil je op deze wijze afscheid nemen. Ook Contador heeft te maken gehad met een doping verleden. Maar wie niet, zou je zeggen. Welke wielrenner kan glashard beweren, dat hij of zij zonder doping in het peloton heeft rond gereden. De vraag werd mij wel eens gesteld: “voel je je niet belazerd?” Waarom, vroeg ik dan. Nou, dat je belazerd bent op het moment dat je aan het kijken was. Mijn commentaar erop was dan direct, dat iedereen gebruikte en dat het er gewoon bij hoort. Ik ben ook van mening dat doping gedoogd moet worden. Het is net als met kleine kinderen, als je het ze gaat verbieden, gaan ze het stiekem doen. Maar vooral ook ongecontroleerd. En dat is er al die jaren gebeurd.

Doping is en was verboden. maar er was een wildgroei van mensen in de wielerwereld die in doping geld zagen. Iedereen gebruikte maar in het wilde weg doping. De dokter controleerde de waardes en de renners zetten massaal de spuit in hun reet. Echter, het komt altijd uit. Armstrong is wel het beste voorbeeld. Als je de film “The Program” nog niet hebt gezien, dan moet je dat zeker een keer doen. In deze film wordt heerlijk neergezet wat voor persoon Armstong is geweest (of nog steeds is). Tegenwoordig is Lance een verwoed twitteraar en nagelt hij alle onrecht in de wielerwereld aan de spreekwoordelijke schandpaal. Over een berg boter op je hoofd gesproken. Renners voelden zich vroeger onaantastbaar, zeker de groten der aarde. Echter, toen ook de grote vissen in de vuile vijver gepakt werden, begonnen de kleintjes het toch Spaans benauwd te krijgen. Massaal bekende de mindere en grote goden dat zij actief deelnamen aan een doping programma. En dan kom ik op het doping geval van afgelopen weekend.

Ik zal eerlijk zeggen, ik vind haar echt vreselijk. Maar ik ben bevooroordeeld omdat ik haar verhalen van vroeger ken. Toen ik nog in het leger zat (ooit eens in een grijs verleden, wat de staat alleen maar geld heeft gekost) zat ik met een aantal wielrenners op de kazerne. Ik, als broekie, die in het militaire voetbalteam Noord-Holland zat, was op de kazerne met allerlei sporters ingedeeld. Een beetje een kazerne waar je alleen maar zweetdruppels kreeg van het sporten en frikadellen eten, dan van het werken wat ervan ons werd gevraagd. Mijn broertje zei altijd dat mijn werken in het leger nog niet eens geschaard mocht worden onder het woord werken. Daar op die kazerne zat ik, zoals gezegd, met verschillende wielrenners. Deze wielrenners waren jong en zeer talentvol. Zij kwamen elk weekend ook de wielrendames tegen. Er sprongen toen in die tijd twee rensters uit. Niet eens vanwege hun prestaties toen, dat viel toen nog wel mee. Maar meer met hun voorkomen en hun gedrag. De ene wielrenster was Danielle Overgaag. Nu bekend onder de achternaam Oerlemans. En als er nu nog geen belletje gaat branden, dan moet je de roddelbladen van deze week maar kopen. Daar staat Danielle vaak in. De andere renster luistert naar de naam Leontien van Moorsel. Tegenwoordig draagt zij de naam van haar man Zijlaard. Om niet helemaal uit de school te klappen, beide dames hadden een aparte benadering van het wielrennen. Hun haren netjes gekamd, nageltjes gelakt en de lipjes voorzien van de nieuwste lippenstift was maar één onderdeel. Tegenwoordig zijn er vele sportsters die er zeer verzorgd uitzien tijdens het sporten. In die tijd was dat niet echt gewoon. Het andere onderdeel waar de dames Overgaag en Van Moorsel goed in waren was hun buitengewone interesse in het mannelijke geslacht. Echter, deze verhalen zijn meer voor de roddelbladen. Overgaag was ooit de ex van Lance Armstrong.

Waar Danielle Overgaag stopte met wielrenner en de koffer indook met Reinout, daar zag Leontien kansen om naam te maken als wielrenster. Toen al geil van publiciteit worp Leontien zich op als de redster van het Nederlandse wielrennen. En eerlijk gezegd, ze behaalde fantastische resultaten. Leontien was de beste. Bleef dat ook lang. Altijd in gevecht met de zeer op leeftijd zijnde Jeanne Longo. Longo was een Française met aardig wat (hoe zal ik het netjes zeggen) mannelijke wielrentrekjes. De twee kemphanen vochten mooie duels uit. Maar in die tijd waren de geluiden van doping met betrekking tot “Tinus” al zachtjes hoorbaar. Tinus zat regelmatig met haar gelakte nageltjes in de doping pot te snoepen, schreeuwde haar concurrenten. Niet geholpen door de ziekte Anorexia kwam Tinus een moeilijke periode door. Maar naar nu blijkt is zij daarbij geholpen door doping. Want afgelopen weekend klapte oud arts Peter Janssen uit de school.

De vraag luidt nu, waarom duurde het zolang voordat Janssen met dit nieuws kwam? Monique Knol (oud renster en grote concurrent van Leontien) schreeuwde het uit van vreugde, omdat eindelijk de waarheid boven water zou komen. En zo zullen er de komende tijd meer verhalen gaan volgen van rensters die hun vermoedens hadden bij Van Moorsel. Zo gaat dat altijd. Als de steen eenmaal gaat rollen, dan volgen er vanzelf meer. En zo zal het straks ook gaan. De druk wordt nu door de media tot mega proporties opgevoerd. Iedereen wil graag gaan spitten in het wielerverleden van Van Moorsel. En daar zal de nodige bagger van naar boven komen. Leontien zal zwijgen tot aan het moment dat het water aan haar getuite lipjes staat. Dat mag ze navragen bij Michael Boogerd en vele anderen, die de druk niet meer konden weerstaan. En dan zal iedereen haar veroordelen. En ik? Ik zal zeggen, dat ze het gewoon direct had moeten bekennen. Mits ze uiteraard schuldig is. Maar daar twijfelt echt niemand aan. Wellicht Leontien zelf waarschijnlijk. Leontien weet het in de praatprogramma’s altijd mooi te vertellen, maar Leontien heeft zelf ook meegedaan in de gekte op zoek naar de ultieme erkenning. En om dat doel te behalen moest er doping worden gebruikt. Tot het moment van bekennen zal ik aandachtig alle verhalen gaan lezen. Maar één ding zal altijd blijven, de liefde van de sport zal niet voorbij gaan. Dat laatste heb ik zondag met mijn broertje en een goede vriend maar weer bewezen. Fietsen kun je echt zonder doping doen…..

Het fantastische afscheid van Alberto, met nog een keer zijn gebaar…. El Pistolero!!