De TOUR 2020 de laatste etappe!
In vele opzichten een bijzondere Tour
Het zou de spannendste Tour ooit worden was de eindzin van mijn eerste schrijfsel.
En na 21 dagen kan die voorspelling bevestigd worden.
Alles kwam voorbij vreugde, drama, spanning, sensatie, heroïek en magie. Een diepe buiging voor al deze topsporters die zich helemaal leeg gereden hebben omdat zij nu eenmaal van wielrennen houden. Het zijn kunstenaars op de fiets die ontbering voor lief nemen. Zich alles ontzeggen om zo topfit mogelijk te zijn. Wat een prachtige sport waar ik nooit genoeg van krijg. Er valt zoveel te leren.
De nawee van gisteren, de ongelooflijke teleurstelling bij de hele Jumbo-Visma ploeg kwam ook vandaag nog aan de orde. Objectief gezien was het een geweldige tijdrit waar één renner het geluk had boven zichzelf uit te stijgen. De vriend/rivaal van de man die 12 dagen de gele trui om de schouders had, was nog steeds te verbouwereerd om te praten. Roglic deed dat wel. ‘Voor mij en de ploeg is het een grote teleurstelling maar ik heb alles gegeven.’
De Tour 2020 was in vele opzichten een bijzondere Tour, vanwege corona was het lange tijd onzeker of de Tour überhaupt wel door kon gaan. En vervolgens of Parijs wel gehaald kon worden. Gelukkig lukte het de Tourdirectie toch om een veilige Tour te organiseren die zonder al te veel problemen Parijs heeft gehaald.
Weinig “gelanterfanterd”
‘Er is weinig gelanterfanterd in deze Tour het was alsof door Covid 19 de renners gretiger waren. Er kon weer gekoerst worden.’ aldus Michel Wuijst en José de Cauwer van de Vlaamse TV. Ook prezen zij architect Gouvenou van de Tour die nieuwe wegen en bergen in het parcours had opgenomen. ‘De Tour zat qua etappes goed in elkaar. Ook waren de dagelijkse kilometers behoorlijk aangepast. Hij voorkwam daarmee de saaie etappes. Wij hebben drie weken koers gezien.’
De renners kleuren de wielersport, zij maken de wedstrijden maar deze twee mannen voegden met hun commentaar en achtergrond verhalen drie weken lang een extra dimensie toe aan dit heerlijke, grootse en grootste kijk – en luisterfeest.
Achteraf de koe in de kont kijken
Jumbo-Visma is gedurende de drie weken door alle analisten gezien als de meest sterke ploeg. Zij bepaalden het tempo hadden een ijzersterke Wout van Aert, een steeds beter wordende Tom Dumoulin, een herboren Robert Gesink, een locomotief aan Tony Martin, en dan ook nog eens Sepp Kuss en George Bennett die Roglic op alle mogelijke wijzen de juiste ondersteuning gaven. Er werd maanden, jaren gesleuteld aan een formatie die het geel zou moeten kunnen winnen. Er werden vele universitaire onderzoeken gedaan wat betreft kleding, mechanica en voedselpatroon.
Er werd veel aandacht besteed aan zowel geestelijke en lichamelijke welzijn. De sfeer binnen de ploeg was optimaal. Tom Dumoulin verwoordde dat wel het allermooist na afloop van de Tour. ‘Ik kan nu alleen nog maar even denken aan de totale ploeg.’ Zo verweven waren de renners met elkaar. En toch….. toch…ging er iets fout!
Maar….kun je het wel een fout noemen? Hoe snel er dan allerlei conclusies en aannames, complottheorieën boven de tafel komen is opmerkelijk. Ineens zijn er heel veel mensen die het allemaal veel beter weten wat er anders had gemoeten. Dat heet de koe in de kont kijken! En het zal best dat er achteraf dingen zijn waarvan alle betrokkenen van de Jumbo-Visma ploeg denken; ‘verdorie dat had anders gekund. Maar dat is allemaal achteraf! Dat zijn nu die leermomenten die de sport en eigenlijk het hele leven zo boeiend en magisch maken. Er moeten soms op zeer cruciale momenten keuzes en beslissingen worden genomen die verdraaid lastig zijn.
“Onze Tom”
Tom had tijdens de vreselijke tijd van het afgelopen jaar – die hij gelukkig nu achter de rug heeft – er zelfs aan gedacht om te stoppen terwijl hij juist zo van wielrennen houdt. “Ik heb zo een zwaar jaar achter de rug.” Maar hoewel hij nog niet het gevoel terug heeft van een paar jaar geleden heeft hij wel de lol in het wielrennen terug.
Hij reed een geweldige tijdrit! Was dan ook stom verbaasd dat Pogacar zoveel beter reed dan hij. “Ik heb ’s avonds nog naar mijn waardes gekeken en die waren het zelfde als waarmee ik het Wereldkampioenschap heb gewonnen. Dit ga ik echt nooit halen misschien dat er nog een paar seconden bijkomen maar dit….” voormalig renner en nu analist Stef Clement had daarop een wijs antwoord: “Je moet denken wat je nu kan en niet wat je vroeger kon.”
Filmpjes
De Belgische TV toonde twee filmpjes één van Primoz Roglic en één van Tadej Pogacar.
De kijker ziet een jonge skischansspringer Roglic ijzingwekkende capriolen maken ziet ook zijn fatale val waardoor het niet meer mogelijk is zijn sport verder te beoefenen omdat hij nooit de top zal halen. En Roglic is een winnaar die gaat voor het allerhoogste. Hij stapt op de fiets en wint kleine wedstrijd in Slovenië. Wordt op latere leeftijd ontdekt als een talentvolle wielrenner. De Sloveen krijgt dan in Nederland geweldige kansen om door te groeien waardoor hij belangrijke wedstrijden kan winnen, voelt zich hier thuis en wordt binnen de ploeg gezien als een fijne vent waarvoor je graag wil werken.
En dan het filmpje van Pogacar daar zie je een negen jarig Sloveens jongetje gebeiteld op zijn fietsje zitten. Met zo een vanzelfsprekendheid en gemak…heerlijk om naar te kijken. De Australische Alan Peiper van Team Amirates wist niet hoe snel hij deze jonge renner naar zijn ploeg moest halen. Hij zag zijn potentie, zijn mogelijkheden want van deze renner gaat de wielerwereld nog heel veel zien. Gelukkig is Peiper een man die renners de tijd geeft om te groeien en als een vader voor deze renner zal zijn want reken maar dat er heel wat op je afkomt als je als 21 jarige de gele trui, de bollentrui en de witte trui wint. Dat is waarschijnlijk nog nooit voorgekomen.
Verleden jaar was het de 21 jarige Colombiaan Bernal die de wereld op zijn kop zetten door de Tour te winnen. Dit jaar kwam hij er niet aan te pas terwijl iedere kenner zeker wist: deze jongen gaat de komende vijf jaar de Tour winnen! Het kan ook heel anders gaan Zo blijkt maar weer. Niet dat Bernal nu afgeschreven moet worden zeker niet.
Voormalig renner Eddy Planckaert een geliefd analist bij de Belgen en de Nederlanders had natuurlijk Roglic het geel gegund maar was voor Alan Peiper ongekend blij dat zijn renner had gewonnen. De mannen hebben vanaf hun late jeugd een bijzondere band. De Australische avonturier kwam moederziel alleen naar België en werd liefdevol opgevangen door de moeder van Eddy. Hij sloot het avondprogramma Vive le Velo af met de volgende woorden: Het was een strijd tussen de hardrijders en de wielrenner en de wielrenner heeft gewonnen!’
janna