Waanzin!

Tour 2020 etappe negentien

Toch die éne slechte dag! 

De 57 seconden voorsprong zouden die genoeg zijn om het geel naar Parijs te brengen? De tijdrit zou dat moeten uitwijzen! De optimisten wisten het zeker ; natuurlijk gaat dát Primoz Roglic lukken! De Jumbo-Visma ploeg toonde immers drie weken lang hun overmacht. Je was toch wel een ongelooflijke pietlut als je hen ergens kon betrappen op een fout of enige verslapping. Bovendien is Roglic een voortreffelijke tijdrijder.

De pessimisten echter waren minder overtuigd want Roglic kon nog wel eens in de laatste week verslappen en… heeft zijn Sloveense wielervriend Pogacar niet tijdens het landskampioenschap de tijdrit van hem gewonnen?  De beide partijen geven elkaar geen strobreed toe. 

En dan is daar de dag van de ontknoping waar iedere wielerfanaat met spanning naar heeft uitgekeken. 

Voor veel renners is dit nu niet een dag die hen de meeste vreugde schenkt. Het is een dag van overleven en de tijd halen om niet naar huis gestuurd te worden. Het is ook nog eens een ingewikkelde etappe, door de venijnige steile klim op het eind, is het zaak om de krachten heel goed te verdelen. En moet er wel of niet van fiets gewisseld worden? 

De Franse renner Remi Cavagna (Deceuninck Quikstep) reed daags ervoor honderd kilometer solo en zag zijn actie als een generale repetitie.

Hij rijdt een formidabele tijd en een paar uur lang zit hij in de seat te wachten op een renner die hem weet te overtroeven. Dat wordt Wout van Aert (Jumbo -Visma) absoluut de meest verrassende renner van deze Tour. Vervolgens neemt een ontketende Tom Dumoulin (Jumbo-Visma) zijn plaats in. Er volgt een explosie van vreugde, Tom kon wel eens de dagzege voor zich gaan opeisen! ’s Morgens was er al door één van de analisten geopperd dat deze dag mogelijk zou kunnen eindigen met drie Jumbo-Visma renners op het podium! 

Maar…. dan is daar toch die éne slechte dag voor Primoz Roglic waardoor de droom – het geel naar Parijs te brengen, waar drie weken – of neen…. maanden naar was toegewerkt – in één klap uiteen spat. Zijn vriend en rivaal Tadej Pogacar blijkt oppermachtig, tegen de mokerslag die hij uitdeelt  is geen kruid gewassen. 

Het wordt een zinderende finale die voor heel veel vreugde zorgt maar ook eindeloos veel teleurstelling en verdriet. Geen geel voor Roglic maar voor de 21 jarige Pogacar die ook nog eens het wit (jongeren klassement) en de bollentrui (bergklassement) mee naar Slovenië mag nemen.  

Ontreddering

Totaal ontreddert zit Roglic op de grond en zowaar laten de journalisten hem even met rust. Camerabeelden tonen een onmetelijk verdriet en het troosten van zijn ploeggenoten Dumoulin en Van Aert. Het is hartverscheurend om te zien.

Natuurlijk is het de taak van de pers om de kijker van commentaar te voorzien dus wordt er aan Wout van Aert gevraagd of hij dit had zien aankomen. Maar ’s morgens was Roglic nog heel ontspannen en niets wees er op dat het niet zou gaan lukken.

‘Het is enorm balen.’ Ook Tom Dumoulin krijgt een microfoon onder zijn neus geduwd. Maar er valt nog zo veel te verwerken dat hij ook niet meer kan zeggen dat dat hij zeer teleurgesteld is. ‘Ik dacht eerst wát?…is er iemand die sneller heeft gereden dan ik? Ongelooflijk!’ En dan komt Roglic aan de beurt, pas op het eind kreeg hij door dat het niet goed was gegaan. Zijn anders zo neutrale blik is nu totaal leeg.

Marijn Zeeman – de architect van het renners plan – staan de tranen in de ogen. Maanden is er door renners, mecaniciens, soigneurs hard gewerkt om het geel naar Parijs te brengen en dan dit waar je van dacht er geen rekening meer mee te hoeven houden. ‘Alles is naar de kloten.’ Hij draait zich om en loopt gebogen – met een zware “last” op zijn rug – het beeld uit. 

Deze dag zal Voor Primoz Roglic en de Jumbo – Visma renners de boeken ingaan als een zeer zwarte dag. Zij hadden met elkaar maar één missie; Het heilige geel meebrengen naar Parijs! Een paar uur voor dit debacle had Robert Gesink nog tegen de pers gezegd dat het geel naar Parijs brengen het mooiste moment van zijn carrière was. Maar….. het is zo vaak – en tot vervelends toe – gezegd: ‘Parijs is nog ver.’ 

Prijs je niet vooraf gelukkig er kan nog van alles gebeuren; zoals bijvoorbeeld één slechte of mindere dag hebben! Want laten we wel zijn Roglic reed in principe gewoon een goede tijdrit.  Alleen was er er één renner “Een Tourlegende” die vleugels had en de race van zijn nog jonge leven reed. Topsport kan genadeloos zijn. Maar ook zo prachtig! 

janna

Zo ziet lijden eruit…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.