Juiste tactiek?

Zou Richard Carapaz vannacht nog eens gillend gek worden? De Ecuadoraan was veruit de sterkste renner van vandaag. De man uit El Carmelo was ontketend vandaag. Een solo van 150 kilometer in een van de zwaarste bergetappes is geen gewoonte. “De locomotief van Carchi” reed in principe met een twee man lange tijd vooruit. Dat was naast Carapaz de Spanjaard Izaguire en de Fransman Alaphillipe. De drie werkte goed samen en bleven lang voor het gele peloton uit. In het peloton werd het tempo vooral bepaald door Bahrain-McLaren. Dat was op zich opmerkelijk, omdat Jumbo/Visma hard verwacht dat ze de gehele dag in de achtervolging zouden moeten zitten.

Echter het vuile werk werd voor hen opgeknapt. De slotklim stond al twee weken in alle agenda’s van de renners opgeschreven. Hier werd van tevoren niet naar uitgekeken. De col de la Madeleine was nog geen scherprechter bij de favorieten, maar de laatste klim naar de top van de Col de la Loze zou dat zeker wel zo zijn. En dat kwam ook helemaal uit. Wat de kijkers te zien kregen was een fantastische strijd in de laatste kilometers van een bijna onmenselijke berg om te fietsen.

Bahrain, waarom?

De laatste 7 kilometer was pas anderhalf jaar geleden geasfalteerd. De stijgingspercentages liepen op tot maximaal 24 procent. Carapaz had zijn metgezellen al redelijk snel gelost en ging alleen verder. Izaguire en Alaphillipe werden al snel opgeslokt door het groepje van de favorieten, maar de Bahrain renners kregen maar niet Carapaz terug. Vooral het rijden van Bilbao van Bahrain was meer dan indrukwekkend. Hij reed zo ongelofelijk hard naar boven dat de voorsprong van Carapaz snel als sneeuw voor de zon verdween.

Netflix

Maar de man uit Ecuador bleek een ongelofelijk taaie kluif. Waar de gehele Bahrain ploeg achter hem aan reed, bleef Carapaz maar vooraan zitten. Die strijd had Carapaz vroeger ook vaak geleden. Thuis in Ecuador was er armoede. Carapaz moest op een gekregen oude fiets het fietsen echt leren. Mocht je geïnteresseerd zijn in het leven van Carapaz, kijk dan speciaal naar de Netflix documentaire van Movistar. Dan krijg je een kijkje in het leven van Carapaz in Ecuador. Heel mooi om te zien en je krijgt dan ook gelijk een beeld waarom de man zo goed kan klimmen. Daar waar hij woonde zag je alleen maar bergen. 

Hele sterke Bilbao

Waar Bilbao maar doordenderde daar nam de volgende Bahrain renner het stokje minder goed over. Toen de Italiaan Caruso het stokje overnam was het Carapaz die zijn tweede leven aansprak. Carapaz’ voorsprong steeg van 18 seconden naar 45 seconden. Je zag het vooral aan Dumoulin (die gelukkig weer goed was) dat hij zich echt in  moest houden. Maar Roglic vertelde hem vast dat het niet perse hoefde. De eerste die zich niet kon beheersen was Pogacar. Hij stuurde De la Cruz naar voren. En toen kwam Carapaz toch weer dichter in zicht. Al het werk van Bahrain was ten spijt, want Landa moest al snel lossen. De een na de andere favoriet vloog er vanaf. Sommige stonden al echt stil. Bernal was toen al weg, want die was vanochtend niet eens gestart. Die had het achteraf slim bekeken, want was hij in dezelfde vorm geweest als gister dan was het lastig geweest om op tijd binnen te komen. 

De grote dag van Lopéz

En toen gingen de echte kanonnen aan het werk. Slachtoffers waren vooral Valverde, Uran, Yates, Porte, Mas en Dumoulin. Allen moesten lossen door het beulswerk van Roglic, Pogacar en Lopez. De Colombiaan was het zat. Eerst probeerde hij nog met een kort prikje, maar die werd gecounterd door de twee Slovenen. Maar bij de tweede poging was het raak. Carapaz was ingelopen en Lopéz ging alleen door. De macht waarmee Lopéz het karwei afmaakte was echt heel indrukwekkend. Lopéz deed hele goede zaken in het klassement, want hij kwam dichterbij de tweede plek van Pogacar die hij nu maar 29 seconden voor zich heeft. Roglic werd achter de Colombiaam tweede en versterkte weer zijn positie omdat hij 17 seconden pakte op Pogacar. Porte is de nummer vier maar staat al dik 3 minuten achter op Roglic. Wat het wel ongelofelijk spannend maakt is dat de nummers 4 t/m 7 nog maar op 24 seconden van elkaar zitten. Dus dat wordt morgen weer een geweldige strijd. Maar deze dag hoorde toe aan eindelijk weer een Colombiaan.

“De kleine tuinman”

Als je aan de beste Colombiaanse wielrenner denkt, dan denk je aan hem: Luis “Lucho” Alberto Herrera. De kleine Colombiaan werd op 4 mei 1961 geboren en is bekend geworden omdat hij in alle grote rondes het bergklassement wel eens heeft gewonnen. Dat is een ongelofelijk prestatie, maar er waren niet veel wielrenners die zo goed een berg op konden rijden dan “De kleine Tuinman”. 
In 1984 maakte hij zijn debuut in de Tour de France. De echte wielerliefhebbers kennen zijn ploeg nog wel, Café de Colombia. Herrera was met Fabio Parra de meest getalenteerde renners. De tourvolgers lagen in een deuk omdat in de vlakke etappes de Colombianen er snel afvlogen. Ze hadden moeite om op tijd binnen te komen. Vlakke etappes waar snelheden boven de 40 kilometers per/uur werden behaald waren voor veel Colombianen een unicum. Maar als er bergen opdoken in het parcours, gingen de Colombianen als een wervelwind tekeer. De kleine mannetjes vlogen tegen de bergen op. En werden in korte tijd mega populair. In de Tour boekte Herrera in totaal 3 zeges. In  zijn eerste Tour won hij direct de rit naar de L’Alpe d’Huez. In 1985 won hij twee bergetappes en won hij voor de eerste keer de bollentrui. In 1987 herhaalde hij dit kunststukje. Dat jaar won hij zelfs de Ronde van Spanje (Vuelta). Hij werd daarna ereburger van zijn land. 

Herrera sluit een pact met Hinault

In 1992 stopte hij met wielrennen. Hij was toen pas 31 jaar. Hij stoorde zich enorm aan de opkomst van Epo. Hij zei letterlijk: toen ik zag dat renners met dikke konten de bergen opreden als vliegtuigen, begreep ik pas wat er aan de hand was (gebruik Epo). In 2000 kregen wij het triest nieuws dat hij op zijn boerderij in Colombia was overvallen. Zijn overvallers wilde hem graag verkopen aan de guerillos in een FARC gebied. Maar FRAC koos eieren van hun geld, omdat Herrera bijna heilig werd verklaard, waardoor ze hem uiteindelijk toch vrij lieten. Als boer is hij zeer welgesteld, maar hij zal altijd herinnerd worden aan het feit dat hij Bernard Hinault had geholpen met knechtwerk voor zijn 5e touroverwinning. Hinault werd belaagd door zijn ploegmaat Lemond, maar sloot heel slim een pact met de niet welgestelde Colombiaan. Er werd schande van gesproken, maar Herrera nam Hinault op sleeptouw ondanks het feit dat ze niet bij dezelfde ploeg reden. Hinault zal Herrera zeker goed betaald hebben, want de Colombiaan had later als boer alle materiaal die in Colombia bijna niet te krijgen was.