Het is de Tour van de tweede kansen


Het lijkt wel of het schering en inslag is. Win je een aantal dagen net een rit, dan komt het een paar dagen later alsnog goed. Hirschi kan er over meepraten. Maar vandaag was het een zwanenzang voor Lennard Kämna van Bora-Hansgrohe. Bora-Hansgrohe rijdt ondanks de niet successen van Sagan een prima Tour.

Van de week werd dat bijna verzilvert toen er twee renners van Bora in een kopgroep van drie zaten. Toen waren het Schachmann en jawel Kämna die een zeker lijkende zege tegemoet zagen. Echter toen hadden ze niet gerekend op de lepe Martinez die stoïcijns naar boven reed. 

Bernal buigt het hoofd

De verwachting van tevoren was dat de favorieten zich niet zouden gaan roeren, tot wellicht op het laatst. En dat beeld kwam ook perfect uit. In het begin ging en mocht er een groep (met o.a. Waren Barguil) wegrijden. Zij mochten een hele grote voorsprong nemen. Het grootste nieuws was het door het ijs zakken van Egan Bernal. De tourwinnaar van afgelopen jaar had zondag al een rampdag, waarbij je had verwacht dat het niet erger kon. Echter we zaten nog goed en wel voor de buis of de renner met rugnummer 1 moest al lossen. Na het lossen van de kopman van Ineos (nog steeds de rijkste ploeg van het hele peloton) ging direct zijn rechterhand er vandoor. Richard Carapaz, de winnaar van de Giro 2019, mocht nu voor zijn kansen gaan. Maar ook hij koos niet het juiste groepje. Uiteindelijk verloor Bernal op de meet meer dan 10 (!!) minuten. Een voormalig tourwinnaar onwaardig.


Ondergang van een van de grootste

Ik heb ooit met betraande ogen Indurain zien worstelen op het moment dat hij voor zijn 6e tourzege zou gaan. De rit ging naar Pamplona en El Rey verloor al heel snel terrein op een ontketende Bjarne Riis. Monsieur 62% reed de trotse Spanjaard (en nog steeds een van de allerbeste Tourwinnaars ooit) helemaal op een hoop. De Spanjaard leed met een grote L, een hele grote L. Het gezicht werd asgrauw en je had gewoon medelijden een groot kampioen zo door het ijs te zien zakken. Dat ijs was bij Bernal echt niet zo koud en diep dan bij Indurain. Bernal had nog de tijd om gekke bekken te trekken. Die gekke bekken daar had Kämna zeker geen tijd voor. De Duitser zat goed van voren. Net voor de top van de Monteé de Saint-Nizier-de- Moucherotte (leuk voor een scrabble spelletje) sprong Carapaz weg. Kämna zag het gevaar en sprong er achteraan. in de afdeling van de berg van 1e categorie had de Duitser het gaspedaal volledig ingetrapt. aan het begin van de laatste klim had de Duister een veilig lijkende voorsprong, die hij op de finish nog uit kon breiden tot bijna 1,5 minuut. De voormalig renner van Sunweb had dan eindelijk dan toch zijn verdiende etappezege. En eerlijk is eerlijk, vandaag was er niemand die het meer verdiende dan de Duitser. Aan de finish was het plan volgens de Duitser om Sagan in het groen te helpen. Echter, dat plan veranderde toen Kämna en Oss in de juiste ontsnapping zaten en met de mede vluchters te hebben geanalyseerd te hebben kwam het besef bij Kämna dat er vandaag kansen lagen. En hij kwam zeker niet bedrogen uit. En zo werd maar weer eens bewezen dat doorzettingsvermogen tot grote daden kan leiden.

Records
De grootste daden worden meestal gemeten met de langste ontsnappingen. Het is al knap als één renner het tegenover een geheel peloton voor elkaar krijgt om de winst te pakken. Zo won Gert-Jan Theunisse in een fantastische etappe helemaal alleen op de L’Alpe d’Huez. Theunisse ging al vroeg weg, reed de ene na de andere berg alleen op en het peloton zag de lange Nederlander met de wapperende manen pas aan de finish weer terug. Het record staat al sinds 1947. Daar reed de Fransman Albert Bourlon aan het begin van de etappe weg en reed 253 (!!) kilometer alleen naar de finish. Dat record staat nog steeds, al was de zeer talentvolle Fransman Thierry Marie 234 kilometer alleen. Marie was een geweldige tijdritspecialist. En de etappe naar Le Havre was één grote tijdrit. Uiteindelijk won Marie 6 etappes in de Tour. Deze werden vooral behaald in (korte) tijdritten, waar hij echt een klasse apart was. Het vreemde was dat hij op zijn erelijst veel prologen had staan, maar pas aan het einde van zijn carriere Frans kampioen tijdrijden werd. De snelste tijdrit werd ooit behaald in 2015 toen Australiër Rohan Dennis met een gemiddelde snelheid van 55,446 (!!) over het parcours raasde. Dit gemiddelde is ongelofelijk en ik vrees dat dit record nog wel even zal staan. Om een indicatie te geven Dennis reed sneller dan de snelste proloog ooit. En dan te weten dat de proloog een stuk korter is dan een tijdrit.  

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.