Wat een spektakel!

Deze etappe was vooraf omschreven als een van de zwaarste van deze Tour. En dat is achteraf voor meer dan 100% uitgekomen. Als wielerliefhebber was het vanaf minuut 1 genieten geblazen. De rit begon in Chatel-Guyon en voerde onderweg langs 7 (!!) beklimmingen om te eindigen op de Puy-Mary, waar de laatste 2,3 kilometers echt een verschrikking voor de renners zouden zijn. 
In het begin was er een grote groep in met een groot aantal sterke renners, zoals Alaphillipe, Schachmann, Martin, Rolland en Kämna. Er waren drie renners van EF pro Cycling in de kopgroep. De ploeg van een van de favorieten, Uran, waren dus goed verdeeld.

Maar het al de hele Tour sterk rijdende Bora-Hansgrohe was ook met twee sterke renners vertegenwoordigd, Schachmann en Kämna. De kopgroep kreeg al snel 9 a 10 minuten voorsprong. In de groep van de favorieten voltrok zich een Nederlands drama. Bauke Mollema viel en liep een zware polsblessure op, wat hem noopte om de strijd te staken. En zo was de tandem Porte-Mollema van Trek-Segafredo haar hart kwijt. Voorin werd het lont 40 kilometer voor de finish aangestoken door Powless, de eerste van de EF Pro Cycling ploeg. Achteraf was de beste tactiek niet bij Bora-Hansgrohe aanwezig, maar juist bij de EF Pro Cycling ploeg. Powless sloeg een klein gat, maar kreeg in de afdaling gezelschap van Schachmann. Schachmann trok vervolgens hard door. De Belgen riepen de Duister toe als schuddenpop, omdat hij karakteristiek heel erg met zijn hoofd schudt. Hoe harder het gaat, hoe meer hij gaat schudden. Het ziet er een beetje koddig uit, maar wat een macht heeft de Duitser van Bora. Het is nog een wonder dat hij in de Tour aan is na zijn Sleutelbeenbreuk een maand geleden.


In de groep van de favorieten verloor de ene na de andere toprenner de aansluiting van het gele trui groepje. Toen Schachmann als eenzame strijder aan de laatste (en loodzware) klim begon had hij nog een kleine voorsprong op een rap achtervolgend tweetal, ploegmaat Kämna en de ontketende Martinez (van jawel, de EF Pro Cycling ploeg). Wat Martinez liet zien was echt grote klasse. Hij bleef rondtrappen en naderde de spartelende Schachmann rap. Waar Martinez het tempo van het tweetal bepaalde, zat Kämna in een zetel. Bij het zwarte gedeelte (stijgingspercentage gemiddeld 10,9% met een steilste stuk van 15%) van de col (op 2,3 kilometer van de finish) trok Martinez de gaskraan volledig in en haalde Schachmann snel in. Die ook direct moest lossen. Kämna probeerde het tot drie keer toe om in de laatste kilometers zijn taaie tegenstander te verrassen, maar het mocht niet baten. Bij de derde keer vond Martinez het genoeg en 150 meter voor de finish gaf Martinez zijn Duitse opponent de genadeklap. De man die het vuile werk opknapte beloonde zichzelf uiteindelijk. Een geweldige overwinning voor de “moustache-man” uit Colombia. En het was het enorm gegund. Al had ik het Schachmann (“de Ja-knikker) ook heel erg gegund.


Achter de winst van Martinez voltrok zich een even zo mooie strijd. Het was in de laatste klim al duidelijk dat de kopman van Ineos, Bernal staat tweede in het klassement, er niet goed bij zat. Waar Dumoulin wederom uitstekend werk deed voor zijn kopman. Wat aan de andere kant ook wel weer een doodzonde is, omdat Tom daar eigenlijk te goed voor is. Bernal moest lossen en hing aan het touw van het steeds meer uitdunnende groepje. Alleen Pogacar en uiteraard Roglic gingen als het Sloveense blok door. Beide zullen de Tour gaan beslissen. Deze twee zijn echt de beste van deze Tour. Het lijkt soms wel alsof ze op elkaar wachten en hebben besloten om Slovenië supertrots te maken door gezamenlijk als 1 en 2 Parijs binnen te rijden. Het zou een unieke prestatie zijn. En eigenlijk zie ik niet in waarom het niet zou gebeuren, omdat de twee zo goed zijn. Achter het tweetal wordt het al stiller, al is het rijden van Porte (Sunweb) opmerkelijk goed. Porte is bij de Duits/Nederlandse ploeg helemaal opgebloeid. Ook het rijden van Quintana en Uran is opvallend goed. Lopez, Yates, Landa (let op hem straks) en Mas volbrengen de top 10 van dit moment. Maar de dag hoorde toe aan Martinez en de mislukte coupe van Bora. Dat een dergelijke coupe wel kan werken is in het verleden wel een keer gelukt.


De coupe van Hinault

Het verhaal begon in 1985 waar Hinault zijn 5e touroverwinning behaalde, maar waar Lemond de betere renner was. Beide reden voor dezelfde ploeg bij La Vie Claire. Tijdens de Tour van 1985 werd al afgesproken dat Hinault als bewezen diensten Lemond aan zijn Touroverwinning in 1986 zou helpen. Maar Hinault was sluw (een echte Das) en probeerde in 1986 toch echt zelf historie te schrijven om als eerste wielrenner de 6e Touroverwinning te behalen. Hinault drijft Lemond tot waanzin. Niets bleek dat Hinault zich aan de eerder gemaakte afspraak zou houden. Lemond haalde woedend verhaal bij ploegleider Koechli. Maar de Amerikaan toonde veerkracht en ging lijnrecht in tegen zijn Franse ploegmaat. Wat Hinault ook deed, Lemond counterde en beet zich alleen maar vaster in het feit om de touroverwinning binnen te halen. In de laatste week was er de rit naar L’Alpe d’Huez, die rit moest de beslissing brengen. En beide kemphanen hielden elkaar zo goed in evenwicht dat ze beide de klim naar de top gezamenlijk voltooide. HET gebaar was uiteraard de arm om de schouder van Lemond een paar honderd meter voor de finish. Alsof hij wilde zeggen, dat het goed was en dat hij Lemond feliciteerde met de Touroverwinning. Maar het blijft een uniek feit dat twee van dezelfde ploeg een dergelijk topklim samen beklommen. Het beeld zal in de geschiedenis van de Tour altijd naar voren komen.

https://www.youtube.com/watch?v=1oIkVNykuuE

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.