Op Wout staat geen maat!

Ongenaakbaar
Wat een etappe weer! We worden als neutrale toeschouwer al dagen verwend met mooie beelden, fantastisch ploegenspel, mooie staaltjes eenmanswerk en wisselende klassementen. Vandaag was het fenomeen Waaier aan de beurt. Daarover later meer. Maar eerst de man van de week. Of is het de man van de maand? Of moeten we al zeggen de man van het jaar? Het wordt eentonig, maar daar kan de man in kwestie zelf niets aan doen. Hij is gewoon de allerbeste. Zijn naam Wout! Wout van Aert! En van beroep een eenmansdestructie bedrijf die met alle wetten spot. Wout sloopt, vernedert en vernietigt zijn concurrenten/co-collega’s.

Waaier
30 kilometer voor de eindstreep greep Bora-Hansgrohe de macht. De ploeg van Peter Sagan (jarenlang de Wout van Aert van het peloton) zag haar kans en voerde het vooraf uitgestippelde plan tot in perfectie uit. Vrijwel de gehele wit/turquoise trein reed ongemerkt naar voren en ontwikkelde zo’n onmenselijk tempo dat alle volgers de ogen uit keken. Doordat de wind verder zijn werk deed, was de Waaier weer een feit. De waaier was in het verleden een graag geziene gast voor de eendagsploegen. DeCeuninck/Quickstep waren er een specialist in. Altijd hadden zij van die renners die een onmenselijk tempo konden rijden. Die rol werd vandaag overgenomen door Bora-Hansgrohe. Vanwege jarenlang geteisterd door Knabbel en Babbel (Dijkstra en Ducrot) ben ik sinds een aantal jaren overgestapt naar Sporza (De Belgische Sportzender). José de Cauwer bleef maar herhalen dat Bora-Hansgrohe minimaal 60 km/ph reed (tot zelfs 70 km/ph). Dat is een ongelofelijke snelheid. Maar wat wil je met renners als Kämna, Mühlberger, Schachmann en vooral mijn favoriet Daniel Oss. Ooit wel eens deze man op de fiets gezien? Oss is een fenomeen. Hij ziet eruit als Eddie Vedder (voor de muziekliefhebbers, de frontman van Pearljam) op een fiets. Maar Daniel Oss kan zo hard rijden en ongelofelijk afzien. Het sloopwerk van o.a. Oss zorgde ervoor dat de voornaamste slachtoffers de concurrenten van Peter Sagan waren. Het plan had geholpen. Echter Bora had niet gerekend op materiaalpech en Van Aert.

Krachtexplosie
Het stuk peloton met de meeste sprinters werden in korte tijd op minuten gereden. Even na de 35 kilometer voor de finish was er een tweede deling in het overgebleven peloton. Grootste slachtoffers van de tweede splitsing waren Mollema, Pogacar en Landa. Niet de minste renners zou je denken. Grootste winnaars waren uiteraard Roglic, Alaphillipe, Dumoulin (jawel!), Bernal, Uran en op kousenvoeten Quintana. De Colombiaan heeft in jaren niet zo attent gereden. Waar hij bij Movistar nog wel eens werd verrast, rijdt hij nu bij Team Arkéa Samsic erg sterk en is hij verrassend bij de pinken. Ik zou hem voor het eindpodium zeker niet afschrijven. Quintana is een gevaarlijke klant voor Roglic, ook omdat hij in de bergen levensgevaarlijk blijft. Ik vind de meest opvallende afwezige Pogacar. Ik had hem al met dikke letters opgeschreven, maar dit is een enorme klap voor de tweede Sloveen. Deze had ik ook niet verwacht. En ik denk dat het vanavond bij UAE-Team Emirates (de ploeg van Pogacar) doodstil aan tafel is.

Finale
De finale zou een strijd worden tussen de overgebleven sprinters uit de eerste groep. Daar waren Sagan, Boasson Hagen, Stuijven en Coquard de grote favorieten. Het kon toch niet dat Van Aert na dagen uitgeblonken te hebben nu weer zijn enorme klasse weer zou laten zien. Van Aert is onderhand onmenselijk geworden. Er staat eigenlijk geen maat op de man uit Herentals. In dit jaar 2020 had Van Aert al 6 overwinningen op zijn naam staan. Echter als je kijkt welke overwinningen dat zijn, dan is het eigenlijk onwerkelijk: het begon direct met de eerste echte topkoers in dit seizoen; Strade Bianchi. Daarna volgde direct Milaan-San Remo, een etappe in de Dauphine . Werd tussendoor ook nog even het Belgisch kampioenschap. En had etappe 5 in de huidige Tour ook al gewonnen op magnifieke wijze.

Vandaag keek iedereen naar de bovenstaande sprinters. Sagan ging (weer) te vroeg aan. En ik vrees dat de onkreukbare reputatie van Sagan een beetje achter de rug is. Sagan ging met zoveel kracht aan, dat hij door een zwieper in de sprint materiaalpech kreeg. Hij schoot met zijn schoen uit de clip. En de weg voor Stuijven lag helemaal open. De krachtige Belg van Trek-Segafredo zag zijn kans en kon de overwinning al ruiken. Maar net als twee dagen geleden was hij daar weer. Met een ongelofelijke jump kwan Van Aert echt aan denderen. Zoveel bruut geweld op een fiets was iedereen te machtig. En weer was het Van Aert die juichend als eerste over de finish kwam. Waarbij hij alle volgers van de Tour met vol ongeloof achter liet.

Iedereen concludeert dat op Van Aert geen maat staat. Geen idee ook waar dit stopt. Van Aert is de veelvraat waarvan de honger nog lang niet is gestopt. En geef hem eens ongelijk, want Van Aert kan records breken in de komende tijd c.q jaren. Zeker met de voorlopige afwezigheid van Evenepoel. Iets zegt mij dat Van Aert in deze Tour ook nog niet klaar is….

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.