De sterkste van vandaag
De winnaar was wellicht niet een naam waar de meeste kijkers aan hadden gedacht. Maar men moet zich vooral niet verschillen in het talent dat Alexey Lutsenko bezit. De Kazak werd geboren op 7 september 1992. Alleen al daarom dacht ik direct, dat hij zichzelf alvast een mooi verjaardagscadeau had gegeven. Maar het was veel meer dan dat. De Kazak was vandaag echt de allerbeste. Hij was weggeglipt met een zevental andere renners, waarvan Herrada, Van Avermaet en de Amerikaan Powless vandaag de sterkste waren. De rit leidde de renners naar Mont Aigoual. De eerste 140 kilometers waren nog redelijk vlak, maar daarna werden de renners op drie beklimmingen getrakteerd. Op weg naar de finish in de laatste kilometer was vooral het rijden van Ineos-Grenadiers opvallend. Kwiatkowski (Ineos) reed daar in een strak tempo naar boven. Maar het opvallende was de lichte paniek bij Bernal, die opzichtig aangaf dat het tempo te hoog lag. Was dat een teken aan de wand of strooide Ineos juist zand in de ogen van de concurrentie? Op de finish was er niets aan de hand omdat Bernal zelfs nog als 8e over de meet kwam.
Verder opvallend was het rijden van Bauke Mollema, die erg sterk reed. Bauke finishte als tweede van het groepje favorieten, dus daar hoeven we ons geen zorgen om te maken. Bauke zit goed in zijn vel en dat merk je ook in zijn interviews. Ook Tom zag er nog goed uit na 5 zware dagen. Tom is slim. Tom is een meester om niet te laten zien hoe sterk of zwak hij is.
De Das
De renners gaan nog wel meemaken hoe sterk Tom in deze Tour is. Wie ook vaak zand in het ogen van zijn concurrenten strooide was de Das of wel Bernard Hinault. Voor de oudere lezers is het alleen al genoeg om te weten wie men bedoelt met de Das (Le Blaireau). De das is een veelvraat onder de omnivoren. En een veelvraat was een juiste benaming voor de stugge Fransman. Hinault was op de fiets en ernaast geen vrolijke man. Later na zijn fiets carrière en vanaf het moment dat hij toetrad tot de Tourorganisatie bleek het best mee te vallen. Hinault is een aimabel persoon. Hinault won in zijn carriere het ongelofelijke aantal van 237 zeges op de weg. Daar dromen tegenwoordig een hele hoop wielrenners van. De renner die daar nog ver boven staat luistert naar de naam de Kannibaal of wel Eddy Merckx. Merckx behaalde overigens 525 (!!) overwinningen in zijn carriere.
Toen de carriere van Merckx er nagenoeg op zat, was de opkomst van Hinault een feit. Eigenlijk net op het juiste moment voor de Fransman. Hinault reed in de hoogtijdagen van de TI/Raleigh ploeg van Peter Post. Hinault reed voor een groot deel van zijn carriere bij Gitane en Renault. Van 1981 tot en met 1986 reed Hinault bij Renault-Gitane (met de mooi zwart/gele shirts) en voor Renault-La Vie Claire (met de foeilelijke regenboog blokken shirts). Zijn carriere begon hij overigens bij Sonolor-Gitane. Het waren allemaal franse teams. Om een voorbeeld te geven van de overwinningsdrift van Hinault volgt een rijtje van koersen die hij o.a. won: Parijs-Roubaix, Amstel Gold Race (beide in het topjaar 1981), Luik-Bastenaken-Luik (2x), Ronde van Lombardije, Ronde van Italië, Ronde van Spanje en 1x wereldkampioen op de weg. En of dat nog niet genoeg is Hinault met Merckx, Anquetil en Indurain recordhouder van het aantal eindoverwinningen in de Tour de France. 5 is nog steeds het magische getal. In de jaren dat Hinault de Tour reed, won hij ook nog eens 29 etappes. Merckx won er maar 5 meer.
Als ik terugkijk naar Hinault, was hij de eerste renner die ik echt als kleine jongen (ik was 7 jaar) bewonderde. Ik hoorde de commentator zeggen dat hij een ongelofelijk zwaar verzet rijden. En als ik goed keek, zag ik andere renners veel meer omwentelingen maken dan de fransman met de Renault haarband om zijn hoofd. Het had wat ludieks, want het was net een kwast die boven zijn fiets uitstak. Maar, wat reed de Fransman ongelofelijk. Net als mijn all-time idool (Miquel Indurain) was Hinault een meester in de tijdrit. Daar vermorzelde hij vaak zijn concurrenten. Niet omdat hij op souplesse reed, maar omdat hij een ongelofelijk zwaar verzet kon wegtrappen en daardoor zo hard fietste. Als ik na de etappe naar buiten ging, wilde ik graag op de fiets zitten als Hinault. Ik had alleen geen versnellingen op mijn fiets, dus deed ik alsof ik op mijn gewone fiets schakelde en zo steeds harder ging trappen. Hinault is dus eigenlijk de reden dat ik gek ben geworden van wielrennen. En alleen daarom ben ik hem eeuwig dankbaar. Hinault was mijn idool. Ik had zelfs plakboeken gemaakt over Hinault. Daar knipte ik stukjes uit kranten en bewaarde die om die jaren later nog terug te lezen.
El Rey
Tien jaar later was ik helemaal verkocht op het wielrennen, maar dan vooral door de manier van rijden van de eerder genoemde Indurain. Indurain had absoluut niet de bouw van een Tourwinnaar. Hij was daar te groot en te zwaar voor, maar ik heb zelden een renner mooier op de fiets zien zitten dan Indurain. Indurain kreeg dan ook terecht de bijnaam “El Rey” mee. Ofwel de Koning! Serene rust van een renner die alleen zijn benen bewoog. Zijn lichaam in volkomen rust. Dat was vooral Indurain. De stilist van het tijdrijden, die er van genoot om zijn concurrenten te vernederen. Kijk vooral het YouTube filmpje van zijn tijdrit in Luxemburg, die voor de tijdrijders van nu verplichte kost moet zijn. Daar werd de ultieme tijdrit neergezet, die wel nooit meer geëvenaard zal worden. Indurain vermorzelde en vernederde zijn concurrenten met minuten. En voor mij het voorbeeld om hard te fietsen, maar het lichaam in absolute rust te houden. Als het zonnetje schijnt, kijk ik naar mijn schaduw en probeer ik net als mijn idool zo stil mogelijk mijn lichaam te houden.
Wielrennen is zo mooi als je het wil zien. Ik zag in de jaren 80 Hinault en in de jaren 90 Indurain en was verkocht.
