De Tour door de ogen van Jeroen……

Valpartijen

Het meest vreselijke van gebeurtenissen binnen de Tour zijn de valpartijen. Een renner moet niet met angst rijden, heeft een oud-renner ooit gezegd. En dat is een beetje “wij van WC-eend, adviseren WC-eend”, maar het klopt wel. Een angstig renner is vaker (statistiek) betrokken bij valpartijen dan een durfal. Chris Froome was daar tot voor kort een goed voorbeeld van. Als de druk hem teveel werd, kon je de klok erop gelijk zetten dat de Engelse Keniaan gauw weer het asfalt op zou gaan zoeken. En ja hoor, je had het nog niet gedacht of lange Chris had alweer een buikschuiver gemaakt. Gelukkig voor Froome dat hij hierdoor nooit echt geblesseerd door raakte, tot een aantal weken geleden. Toen was de zoveelste valpartij wel fataal en hij miste hierdoor de Tour. Helaas was er vandaag in de Tour wederom een zware valpartij.

De ergste valpartijen in de geschiedenis van de Tour

De ergste valpartij in de Tour is ongetwijfeld de massale valpartij waar vooral de Fransman Laurent Jalabert en de Belg Wilfried Nelissen bij betrokken zijn in de Tour van 1994. Een compleet peloton dendert op de finish af in de eerste etappe. In de sprint zit een flauwe bocht naar rechts, waardoor het overzicht over heel de weg moeilijk is. Dat is precies het moment waarom het misgaat. Wilfried Nelissen en Laurent Jalabert zijn voornamelijk gefocust op hun sprint en niet op de meters voor hen, waar een agent (!!) foto’s staat te maken. Een paar tellen later is de schade als volgt: een enorme crash waarbij de agent er wonder boven wonder zonder kleerscheuren vanaf komt. Laurent Jalabert moet met gebroken tanden, een gebroken jukbeen en twee gebroken sleutelbenen direct opgeven.

De meest vreselijke valpartij is die van de Italiaan Fabio Casartelli. Het is de enige valpartij in de Tour met een dodelijke afloop. De val van de Italiaan in de afdaling van de Col de Portet d’Aspet was letterlijk een zware klap voor het peloton. Stenen langs de kant van de afdaling zorgde ervoor dat een glijdende Casartelli geen schijn van kans had toen hij er met zijn hoofd tegenaan kwam. Een enorme stroom bloed maakte meteen duidelijk dat het er voor de Italiaan niet goed uitzag. De Italiaan bleef bewegingloos liggen en vele renners zagen dat beeld in de afdaling. Renners die over de finish kwamen wisten niet meteen van het overlijden van hun collega, dat bleek ook wel uit de emotionele reactie van Nederlander Erik Breukink. Die had Casartelli zien liggen. Breukink was stil en de tranen welde in zijn ogen toen hij de dood van zijn collega besefte. Een beeld is nu een aandenken op de plaats waar de Italiaan helaas het leven liet.

De meest beruchte valpartij vindt plaats in de Tour van 1991. Een auto van de Franse televisie wilde in de 9e etappe van de Tour van 2011 de kopgroep voorbij. In de kopgroep zat onze landgenoot, Johnny Hoogerland. Hoogerland was in bloedvorm. Een auto van de Franse televisie wilde in de 9e etappe de kopgroep voorbij, maar schrok daarbij van een boom aan de linkerkant van de weg. De chauffeur gaf een ruk aan het stuur en die beweging zorgde ervoor dat de Spanjaard Juan Antonio Flecha in botsing kwam met onze landgenoot. Hierdoor werd Johnny Hoogerland in het prikkeldraad gelanceerd. Hoogerland zat vast in het prikkeldraad. Het bloed gutste van zijn lichaam. Zwaar gehavend stapte hij weer op de fiets. Deze onmenselijke actie zorgde ervoor dat de Zeeuw groeide uit tot publiekslieveling én cultheld, vooral ook omdat iedereen hem de bolletjestrui gunde, die hij na afloop van die etappe al huilend om zijn schouders kreeg.

In het kader van hoeveel een renner kan hebben gaan we terug naar de Tour van 2011. Laurens ten Dam die vaker de ervaring van een valpartij heeft ervaren rijdt een afdaling in en vliegt dan lelijk uit de bocht. Ten Dam komt hard in aanraking met het asfalt. Helaas was het in het geval van Ten Dam wel vaker het geval dat hij over de straatstenen schuurt. Het bloed gutste van zijn gezicht. Het aangezicht is een vreselijk beeld. Laurens ten Dam zou Laurens ten Dam niet zijn, als hij zich daar niet van de wijs door laat brengen. De rest van de Tour rijdt de bikkel met verband om zijn neus rond. Uiteindelijk reed ‘Lau’ de Tour uit en werd hij 57e. Een ongelofelijke prestatie gezien de omstandigheden. Helaas bereikte ons deze week het bericht dat Ten Dam weer was gevallen en er genoeg van heeft. Hij stopt met wielrennen op 39-jarige leeftijd. Hij heeft in ieder geval een medisch boekwerk opgebouwd, waar die van Umberto Eco bij verbleekt.

De valpartij die al tientallen jaren ieder jaar wel weer een keer de revue passeert is de val van Wim van Est. We schrijven de tour van 1951. En de meest beruchte zin uit de geschiedenis van de Tour ziet dan het levenslicht: “Zeventig meter viel ik diep, mijn hart stond stil, maar mijn Pontiac liep”. De Nederlander Van Est miste een bocht in de afdaling van de Col d’Aubisque. 70 (!!) meter lager werd hij, wonder boven wonder ongedeerd, teruggevonden. Het beeld wat er nog van bestaat is dat hij met aaneengeknoopte rubberen fietsbanden omhoog wordt getrokken. Helaas moest hij wel opgeven, waardoor de Tour voor Van Est eindigde terwijl hij de Gele Trui om de schouders had. Later werd hij door horlogemerk Pontiac gevraagd om een reclame op te nemen. De bovenstaande tekst werd plotsklaps wereldberoemd.

De etappe van vandaag

Het bovenstaande onderwerp staat er niet voor niets. De geweldige overwinning van Alaphilippe werd enigszins overschaduwt door de keiharde val van Wout van Aert. Zijn moeder had een uur voor zijn start nog gezegd tegen de Belgische tv dat het haar niet uitmaakte hoe hij zou rijden, als er maar geen ongelukken zouden gebeuren. Het was alsof het moederinstinct de boventoon voerde. Helaas werd haar wens niet opgevolgd. Integendeel, Van Aert kwam hard in botsing met een hek even voor de finish. Hij lag nog enkele tellen achter op (de dan nog leidende) De Gendt. Hij nam daarin alle risico’s in een bocht, die hij normaal gesproken met zijn ogen dicht nog kon nemen. Nu bleef hij hangen met zijn bovenbeen. De val zag er op het eerste oog vreselijk uit. Het bloed liep in zijn uit zijn rechter bovenbeen. Direct gooide toeschouwers en mensen van de ASO reclame doeken over Van Aert, zodat niemand het aangezicht van zijn rechterbeen kon zien. De ziekenauto bracht hem direct naar het ziekenhuis, alwaar hij geholpen werd aan een forse beenwond. Helaas was daarbij de Tour voorbij van een de grootste smaakmakers van deze Ronde van Frankrijk.

Wat vooral opviel waren een aantal zaken:
– Het sterke rijden van Kruijswijk
– De kleine verschillen tussen de klassementsrenners
– De geweldige tijdrit van Thomas de Gendt, die in grootste vorm verkeerd. De Gendt werd uiteindelijk 3e.

– Maar de allergrootste verrassing was de meer dan geweldige tijdrit van Alaphilippe. Bij heel veel renners geeft een gele trui net even dat beetje meer. Maar wat Alaphilippe liet zien, grensde aan het ongelofelijke. Vanaf het begin was de Fransman van Deceuninck-Quickstep de snelste. Thomas (de grote favoriet) kwam uiteindelijk als tweede binnen, en moest 14 tellen toegeven op de gele truidrager. Het mooiste was zijn reactie na afloop. De geweldige blijheid en de olijke manier van vieren liet zien, dat de klassementsrenners ernstig rekening moeten houden met Alaphilippe. Die laat zich echt niet zo makkelijk eraf rijden. Al moet gezegd worden, dat hij waarschijnlijk in het echte hooggebergte hoogstwaarschijnlijk tekort zal komen. Maar wat geeft het? Alaphilippe was al de beste eendagsrenners, maar hij ontpopt zich razendsnel tot een ronderenner. Dat bewijst hij iedere dag maar weer.

De heldendaad van Johnny Hoogerland

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.