De Tour door de ogen van Janna……

De Tour 2019 zevende etappe.

Yeh……

Vandaag een etappe waarvan de commentatoren meerdere malen de kijker er op attenderen dat het een slaapverwekkende rit is. Op zo’n moment denk ik altijd: Het is maar hoe je het bekijkt! Lange etappes horen nu eenmaal ook bij de Tour.

En dan is het de kunst – omdat daar de tijd voor is – om eens andere dingen in ogenschouw te nemen. Zo heb ik mij zeer vermaakt met Theo Bos die als analist nu eens het geheim van een goede opbouw van een sprint uitlegde. En verschillende renners onder de loep nam. Zo verkreeg ik leuke achtergrond informatie. Coureurs aan het werk zijn nu eenmaal andere mensen dan wanneer zij privé thuis op de bank zitten. Zo blijkt Cavendish – dit jaar thuisgelaten door zijn ploeg – een bijzonder aardige collega te zijn. En dat hun griezelige magerte ook alleen maar gedurende de Tour is, omdat het gewoon niet is vol te houden. Verder moest ik nog weer lachen om de uitgezonden herhaling van de grap die sprinter André Greipel gisteren uithaalde om als veldrijder met zijn fiets over zijn schouder over de finish te komen. Hij maakte een mooi statement: want horen dit soort etappes wel thuis in de Tour? Wat Theo Bos betreft kan dat prima! “Het zorgt wel voor een beetje spanning, ik hou daar wel van.” Minder tevreden was hij over de lange ritten boven de 200 kilometer. Ook door de renners worden zij als saai bestempeld. Voor Peter Sagan een mooi moment om weer eens wat gekkigheid uit te halen omdat hij zich anders stierlijk verveelt. Andere renners vergeten dat zij ook in een lange etappe alert moeten blijven zodat er toch ook weer onnodige valpartijen ontstaan. Hoor ik dat de gele trui drager Ciccone ooit een hart operatie heeft ondergaan. De man van de derde week: Steven Kruijswijk gisteren de renner was die het beste en juiste vermogen heeft geleverd en dat zijn opgelopen achterstand nog helemaal niet rampzalig is, omdat dit soort ritten hem gewoon minder liggen. Hem wordt nog steeds een podium plaats toegekend. Dan ga je toch anders denken en kijken. Commentator Maarten Ducrot komt te laat op zijn post omdat hij in een file is beland. Maar hij had de ochtend van zijn leven gehad, interessante mensen ontmoet. Het is natuurlijk ook geweldig om in dit circus – wat de Tour toch is – een kijkje achter de schermen te kunnen nemen. “Wat heb ik toch een heerlijke baan. Dat ik dit allemaal mee mag maken.” Er wordt zo her en der geïnformeerd wie de Tour gaat winnen. Maar niemand weet het nog.

Zo blijven er nog genoeg vragen over, niets staat nog vast en de Tour duurt gelukkig nog ruim twee weken.

Lance Armstrong

Er ontstaat een discussie over Lance Armstrong. Door de één verguist en door de ander nog steeds gezien als een held. Natuurlijk heeft hij het behoorlijk bont gemaakt maar toch ook ooit voor mooie momenten gezorgd in een tijd dat niemand vies was van een stimulerend drankje of pilletje. Dat deze tijd achter de rug lijkt kan alleen maar worden toegejuicht. Maar om Lance Armstrong nu nog steeds geheel uit te bannen? Hij is veranderd…zeggen mensen die het kunnen weten. Hij kan het niet laten om zich met de wielrennerij te blijven bemoeien. Omdat hij van deze sport houdt. “Moeten wij deze man nog wel serieus nemen?” is een serieuze vraag van Herbert Dijkstra. Een volmondig “Ja” van Maarten Ducrot lijkt mij op zijn plaats.

Volg hem op instagram en hoor hoe hij – recht voor zijn raap – zinnige dingen bij de naam noemt. De Texaan zal daar opnieuw geen vrienden mee maken, althans bij een bepaalde groep mensen.

Ha…..spanning en sensatie!

En dan komt toch het moment dat iedereen weer rechtop in zijn stoel gaat zitten.

De sprint wordt voorbereid, de weg smaller de spanning stijgt . Alle Nederlandse ogen zijn gericht op Dylan Groenewegen, zou het hem vandaag lukken om de etappe te winnen? Wout van Aert verricht een heldenrol, Mike Teunissen zorgt voor de juiste stelling – al lijkt Dylan even ingesloten te raken – maar dan weet hij zich los te scheuren van de andere sprinters en komt met een nipte voorsprong als eerste over de streep. Dylan juicht maar moet vervolgens toch nog een minuut wachten op de definitieve uitslag. Het wordt een hele lange minuut maar als dan bekend wordt dat hij het vandaag geflikt heeft, komt er een Yeh…..vanuit zijn tenen.

Zijn er innige omhelzingen met zijn vader, zijn ploegmaten die allemaal voor hem hebben gewerkt. Want wat de diesel Tony Martin ook vandaag weer heeft laten zien is toch grote klasse. Bij het interview steekt Groenewegen zijn blijdschap niet onder stoelen of banken. “Ach je wilt die jongens ook zo graag belonen.’

Voor Jumbo Visma is de eerste week de goede kant opgevallen met drie overwinningen in the pocket. ‘Lekker man’, glundert Groenewegen.

Een ploeg met goudhaantjes!

janna van zon

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.