De afdaling…. en een kleine ode! (100e blog artikel!!)

De afdaling
Wat een spektakel was het gister. Spektakel en dramatiek. In de afdaling van de Portret d’Aspet lag Phillipe Gilbert van de Belgische Quickstep ploeg voorop, toen hij de controle over zijn fiets verloor en over een muurtje naar beneden stortte. Toen de televisie registreerde waar Gilbert terecht was gekomen, was het een wonder dat hij zelf nog naar boven klauterde. Maar het ongelofelijke moest toen nog gebeuren. Toen Gilbert boven kwam stak hij zijn duim omhoog om het thuisfront gerust te stellen. Daarmee wilde hij hen geruststellen, dat alles ok was. Gilbert stapte echter “gewoon” op zijn fiets en trapte de etappe nog uit. Eenmaal door het peloton opgeslokt, zag je de meeste renners direct bij “Big Phil” vragen of alles goed was. Gilbert werd er een beetje verlegen van. Later na de finish werd de zwaar gehavende Gilbert direct naar de dokterspost gebracht. Dat je daarbij zag dat zijn been flink geschaafd was en dat het bloed in zijn schoenen liep, deerde de Belg niet. Later werd hij toch direct naar het ziekenhuis gebracht, waar geconstateerd werd dat hij zijn knieschijf had gebroken. En dan te bedenken dat hij met die knie gewoon de etappe heeft uitgereden, maakt deze prestatie bijna tot mythische vormen.

Tijdens de afdaling besefte vele volgers van de Tour dat dit de beruchte afdaling van Fabio Casartelli was geweest. Gelukkig voor Phillip vond de Portret d’Aspet het niet nodig om nog een slachtoffer te maken. De ellende die op 18 juli 1995 plaats vond heeft vele diepe wonden gemaakt. Een herhaling daarop is ons gelukkig bespaard gebleven. Dat daarna ook nog Yates in leidende positie onderuit ging maakte de dramatiek van deze etappe compleet. Opgelucht haalde een ieder die de tour en haar renners een warm hart toedraagt adem.

Legendarische dalers
Het meest beruchte en waarschijnlijk bekende afdaling in een tour was toch wel de afdaling van de Nederlander Wim van Est. Op 16 juli 1951 behaalde hij een etappezege plus de gele trui in de Tour de France. De smaak van het geel duurde voor Van Est echter niet lang. De dag na zijn overwinning viel hij namelijk tijdens de afdaling van de Col d’Aubisque in een ravijn. Op een filmpje is te zien hoe een huilende Van Est aan een ketting van fietsbanden omhoog wordt gehesen. Hoewel hij zeventig meter (!!) naar beneden viel, bleef hij vrijwel ongedeerd, maar zijn Tour was wel voorbij. Hij heeft in de rest van zijn carrière nog twee keer een etappe in de Tour de France gewonnen. Later maakte het horlogemerk Pontiac een legendarische reclame over deze val.

De renner uit het verleden die diepe indruk maakte met zijn afdalingen was de Spanjaard Delgado. Pedro Delgado reed zijn carrière op één uitstapje bij PDM altijd voor Spaanse ploegen. Delgado, bijgenaamd Périco en El Conquistador (De veroveraar), won één keer de tour de France in 1988 in het shirt van Banesto. Tevens de ploeg die later grote successen vierde met Miquel Indurain. Maar Delgado maakte bij mij (en met mij vele anderen) pas echt indruk om zijn techniek van afdalen. Delgado hing namelijk met zijn hele lichaam over zijn stuur met zijn neus bijna zijn voorwiel rakend. Het was zelfs zo spectaculair dat ik als kleine jongen op mijn fiets hetzelfde steeds trachtte na te doen. Daar reed ik op mijn fietsje van een berg af en met mijn lichaam helemaal over mijn stuur hangend. En eerlijk is eerlijk, ik ontwikkelde zelfs als kleine jongen hiermee een ongelofelijke snelheid. Dat deze techniek niet voor een ieder geschikt was, bleek ook wel aan het feit dat vele renners Delgado probeerde te kopiëren met vele valpartijen tot gevolg.

Nibali rijdt bijvoorbeeld op het randje door de bochten “aan te vallen”. Dat betekent dat hij echt de bochten aan snijdt. Nu moet u dat maar eens op hele dunne bandjes met een snelheid van boven de 90 km/ph zelf proberen. Neem van mij aan, dat is een kunst. Froome begon een paar jaar geleden met een andere techniek. Namelijk het lichaam op de stang van de fiets leggen. Dat is iets minder gevaarlijk dan de techniek van Delgado, maar bijna even spectaculair om te zien. Froome heeft er veel baat bij, omdat hij hier meer snelheid mee creëert. Ik zag gister de uiteindelijke winnaar Julien Alaphilippe afdalen. Dat grensde bijna aan perfectie. Die trapte in de bochten gewoon nog bij. De afdaling van gister van de Fransman was een van de mooiste die ik ooit heb gezien. Wat een techniek en souplesse. Ik ben gelijk fan van Alaphilippe geworden. Buiten het feit dat het ook een grappig mannetje is.

Kleine ode
Vandaag is het 25 juli. Bijltjesdag in de Tour, maar ook een dag voor onze familie met een klein zwart randje. Al zal mijn moeder het op zeker met een grote dikke zwarte rand schrijven.

Vandaag de 25e juli van het jaar 2018 zou mijn vader 70 jaar zijn geworden. De kinderen zouden vandaag een kunstwerk voor hem maken of muziek voor hem gaan maken. Hij zou dan op de hoek van de bank zitten, met zijn iPad op zijn schoot en genietend van zijn kleinkinderen, schoondochters, zijn zonen, maar vooral van zijn vrouw en de rest van de dag met een glimlach zijn doorgekomen. Die ondeugende glimlach zal ik zelf nooit vergeten. Het was altijd dezelfde glimlach met van die pretoogjes. Je kon mijn vader erin uittekenen. Alleen die pretoogjes kijken je vandaag de dag niet meer aan. Die pretoogjes kijken ons nu van boven aan en zijn in onze gedachten gegrift. Weg is het stemgeluid en de wijze woorden. Het enige stemgeluid van hem is nu op mijn moeders telefoon. Maar dan moet ze wel niet opnemen.

Vandaag zou een groot feest zijn geweest. Nu is het een dag voor ons om even stil te staan. Stil te staan bij het feit wat we nu missen. Maar ook stil te staan bij al die mooie momenten. 29 juli 2016 schiet door mijn hoofd. De dag dat we voor het laatst zijn gaan eten met elkaar. Toen was hij heel erg benauwd en maakte we ons ernstige zorgen. Zorgen die een maand later tot een bittere waarheid zou leiden. Maar wat overheerst zijn alle mooie momenten. New York is dan een van de dingen die direct op komt dagen. Deze trip was achteraf ontzettend waardevol geweest. Iets waar mijn broertje en ikzelf met ongelofelijk veel plezier aan terug denken. Al was het alleen al om het bezoek van mijn broertje in een supergrote speelgoedwinkel midden in New York. Mijn broertje had namelijk wat last van zijn buik en moest snel een “klein kamertje” opzoeken. Het gevolg van dit bezoek was dat het personeel de winkel direct hebben gesloten na ons bezoek. Mijn broertje had namelijk een surprise achtergelaten. Mijn vader en ikzelf lagen in een deuk. Mijn broertje dook direct zijn bed in. Ik ben daarna met mijn vader alleen doorgegaan. De blik die hij had in Central Station vergeet ik nooit meer. Daar stond hij helemaal in zijn eigen wereld in dat grote station, met duizenden mensen om hem heen, wegdromend in de tijd dat hij daar als jonge man stond. Ik heb hem daar even alleen gelaten. Hem de tijd gunnend om weg te dromen in herinneringen, die wij nu ook weer hebben. Maar ook het moment dat we na uren lopen (met z’n drieën) eindelijk aankwamen bij de pier waar hij vroeger met de Holland America Line altijd aanmeerde, was iets om niet meer te vergeten. We hadden zoveel gelopen dat hij gewoon niet meer kon. Mijn broertje en ik bleven hem moed inspreken, dat hij nog even vol moest houden. En toen we eenmaal bij de bewuste pier aankwamen, was alle pijn in zijn schoenen verdwenen en zag je hem weer wegdromen.

Mijn vader was een wijs en rechtlijnige man. Met trots kijk ik terug op het feit dat hij, samen met mijn moeder, ons (mijn broertje en ikzelf) wegwijs heeft gemaakt in de wereld. Altijd ons de gelegenheid heeft gegeven om de wereld zelf te ontdekken. Net zoals hij dat altijd heeft gedaan. Hij zei altijd dat je beter eerst zelf op je bek kon gaan om daar weer van te leren. “Heb respect voor een ander en oordeel nooit te snel”, gaf hij ons ook altijd mee. Woorden die ik nu nog steeds iedere dag gebruik. De discussies die mijn broertje en ik soms met hem hadden over politiek getinte onderwerpen (of onderwerpen waar hij op zijn werk mee te maken had) waren soms hard, maar altijd fair en met respect. Mijn vader kon lastig iets toegeven. Dat heb ik dan vast van mijn vader, denk ik dan. Echter, als je naar later bleek toch gelijk had, dan glimlachte hij weer met die pretoogjes en wist je al gauw dat je toch gelijk had. Mijn moeder wist dat als geen ander. Die prikte daar altijd makkelijk doorheen. Nu heeft ze deze momenten niet meer. En dat doet ons als gezin ook verdriet. Je maatje missen is het ergste wat er is. Als je al zo lang vooral lief en ook leed hebt gedeeld, is het een hard gelag als dat plotseling voorbij is. Dat blijft toch een rare gewaarwording als opeens iemand er niet meer is. Opeens is alles weg. En je beseft je nu dat dat nooit meer terug komt.

Vandaag sluiten we de dag af met wat hij graag deed, ….. eten! Mijn vader was een Bourgondiër. Hij kon echt genieten van eten. Zijn borreltje vond hij ook wel lekker, maar eten was toch iets wat hij heel graag deed. En dan was de Barbecue toch een van zijn grote favorieten. Vlees en ook vooral vis waren zijn favorieten. Vroeger kan ik mij nog herinneren, dat hij een pan met aal ging koken. Wij, als kinderen, vonden dat echt smerig. Met aardappelen, mosterd en boter. Ik moest er zelf niet aan denken. Maar hij kon er echt van genieten. Net zoals een wit visje altijd wel aan hem besteed was. Vandaag houden we dit dan ook in ere en nemen we een borrel op hem. En zijn we eerst aan het genieten met een visje om daarna af te sluiten met een barbecue. Precies zoals hij dat ook graag had gewild op deze dag. Zijn borrel zal er staan, wij drinken er samen een goed glas op en kijken naar boven…..

Het is een normale dag vandaag, maar voor ons staat de tijd even stil…..

https://www.youtube.com/watch?v=-_KoClgtPKg

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.