De rijke historie van de tour – deel 2

Iedere dag probeer ik een gebeurtenis in een etappe te beschrijven, die op mij ontzettend veel indruk heeft gemaakt. 

Deze dag houd ik het, net als vandaag, bij een tijdrit. En wel een tijdrit van Miguel Indurain in 1992. Eigenlijk wil ik ook graag de tijdrit van 1994 erbij halen, maar die benoem ik later.
In 1992 waren de tenten opgeslagen in het groothertogdom Luxemburg. Luxemburg, de tourkaravaan en de renners maakte zich op wat later een van de allergrootste tijdritten zou worden uit de geschiedenis van de Tour. De spanjaard Miquel Indurain was de grote favoriet en maakte die verwachting meer dan waar.

Volgers van de Tour zaten met open mond te kijken naar de prestatie die de grote Spanjaard op het asfalt neerlegde. Voor de kenners onder ons had Indurain de 55×12 erop gegooid. Om niet te technisch dit verhaal verder te laten gaan, deze versnelling is heel zwaar!!
Indurain had in 1991 zijn eerste Tour gewonnen. In 1992 had hij als grootste tegenstanders, LeMond, Bugno, Fignon en Breukink. Echter, geen van deze renners kwam maar iets in de buurt van “El Rey”! Boze tongen beweren nu nog steeds dat een dergelijke prestatie nooit zuiver had kunnen plaatsvinden.
Ook was het een publiek geheim, dat Indurain op zijn 20e Michele Ferrari bezocht. Ferrari die het wielrennen voorgoed veranderde door het tijdperk van de “twee snelheden” in te luiden. Echter, het gebruik van Indurain is nooit glashard bewezen. En wat overblijft is de mooiste tijdrit ooit door een renner gereden.

De schoonheid zat hem vooral in de houding van Indurain. De serene rust op de fiets was zelden vertoond. Als kijker zag ik alleen de benen bewegen van de Spanjaard. Dumoulin komt er qua stijl nog het beste in de buurt.
Als ik (als recreant) buiten aan het fietsen ben in mijn eentje, neem ik ook de houding aan van Indurain. Daar is dan ook direct alles mee gezegd, want ik rijd hooguit 35 km/per uur voor een vol uur en Indurain reed ruim boven de 50 km/per uur. En dat verschil is immens.
Voor mij is dan ook een dergelijke prestatie zo ontzettend knap, omdat ik weet hoe hard je daarvoor moet rijden. Het geeft mij een kik, als ik de Dijk in Flevoland echt rond dender. Laat staan als je daar nog eens 15 km harder kunt rijden.

De tijdrit is met de bergritten het mooiste om te volgen. Je ziet de schoonheid van het wielrennen erin terugkomen. De renner alleen tegen de elementen van het weer, maar vooral tegen zichzelf.
Indurain was voor mij het summum als je kijkt naar de perfecte tijdrit, ooit verreden in 1992 in Luxembourg.

Later deze Tour benoem ik nogmaals een historische tijdrit van Indurain die van 1994.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.